📝 زمانی، نان و نمک حرمتی داشت و صداقت رفیق دیرینه ی این مردم،سادگی بالاترین و زیباترین جایگاه را ازآنِ خود میکرد و قسم به کلام درست،پایان تمام نگرانی هایمان.آشنایان آتش در دل و جان هم نمی انداختند و تنهایی،انتهای بی مروتی و نامردی نام میگرفت.رفاقت ها به تار مویی بند نبود،آدم ها از حال همدیگر باخبر بودند و به هر بهانه ای جویای خیسی چشم های یکدیگر میشدند.عشق ها ساده بودند اما عمیق،آنقدر که دلتنگی پررنگ بود ترسِ ازدست دادن معنایی نداشت.زمانی عشق،انسانیت،اعتماد معنای دیگری داشت چیزی متفاوت تر از آنچه پیش روی نگاه من و تو پیداست. . .